විකාර

ඔබ ඈත සඳ වී පායා......

හරුප පැහැය : ජයලත් මනෝරත්න

නාද පැහැය  : එච්.එම්.ජයවර්ධන

හඬ පැහැය : බණ්ඩාර අතාවුද

ඔබ ඈත සඳ වී පායා

මම මෑත තරුවක පිපිලා

මේ නිසල රැයේ

ලොව නිදනා

මා ඔබ, ඔබ මා ලඟ ඉන්නා

අප දුරින් දුරක වුව තනියේ

නෙත් සරින් පමණි හමු වූයේ

ඒ ඈත් බවිනි හද බඳුනේ

සෙනෙහසේ සොඳුරු බව පිරුනේ

මධු සඳ තරු අද හමුවීලා

සිටියද ඔබ මා ලංවිලා

ඒ දුරක එදා අප පිපිලා

තිබු සොඳුරු සෙනේ ගඟ සිඳිලා

අපේ හිතේ මොනව හරි දෙයක් ගැන ආදරයක් කැමැත්තක්  ඇතිවුනාම ඒක තමන්ටම ලබාගන්න පෙරුම් පුරනව. කොහොම හරි වෙහෙසිලා කවදා හරි ඒක තමන්ගෙම කරගන්නව කියන්නෙ ඒ අවශ්‍යතාවය සම්පූර්ණ වුනා කියන එකයි. හැබැයි ඒක තමන්ටම හිමිකරගන්න ඉස්සෙල්ල, ඒ ගැන තිබුනු ආදරය සෙනෙහස ඒක ලබා ගත්තට පස්සෙත් ඒ විදියටම තියනවද කියන එක ගැන ගැටළුවක් තියනව.

ඒබ්‍රහම් මස්ලෝ කියන මනෝ විශ්ලේෂකයා කියන විදියට නම් මිනිස්සු හැටියට  අපි අපේ අවශ්‍යතා ඉටුකරගන්න පිළිවෙලක් තියනව.එක පියවරක් තෘප්තිමත් උනහම තමයි ඊලඟ එකට යන්නෙ.ආදරය, සෙනෙහස වැටෙන්නෙ ඉහල පන්තියේ අවශ්‍යතා ගොන්නට. ඒ විදියට බලපුවහම මාස්ලෝ කියන විදියට තමන්ට ආදරය කරන කෙනා තමන්ට ලැබුනා කියන්නෙ ඒ අවශ්‍යතාවය සම්පූර්ණ වුනා කියන එකයි.ඊට පස්සෙ සොබාවයෙන්ම අපි කරන්නෙ ඊලඟ අවශ්‍යතාවය තෘප්තිමත් කරගන්න යන එක.ඔන්න ඊලඟ ගොන්නෙ තියෙන්නෙ අන්‍යයන්ගේ පිළිගැනීම, අගය කිරීම, ගරුත්වය වගේ දේවල්.  නිරන්තරයෙන් වටේ ඉන්න අයගෙන් අපි ඒවා ඉල්ලා හිටිනව. 

හැබැයි අපි හිතන ආකාරෙටම ඒ අයගෙන් ඒව නොලැබුනොත්........ ?

මේ වගේම කාරණයක් ජයලත් මනෝරත්න මහත්තයත් කියනව.

අපි අපිට හිමිවෙන්න කලින් දුරක ඉඳන් සෙනෙහස දක්වනව.සෙනේ ගංඟාව පිරිල ඉතිරිලා යනව.

ගතින් මොන තරම් දුර වුනත් සිතින් ළඟ බව දැනෙනව. 

හරියට, දුරක ඉඳගෙන ඇස් වලින් හමුවන තරුවයි සඳයි වගේ.

කොහොමහරි දෙන්නගෙ සැලැස්ම සම්පූර්ණ වෙනව.දැන් එක වහලක් යට ඉන්නව.හැබැයි දෙන්නට දෙන්න ඉල්ලන අගය කිරීම, ගරුත්වය වගේ දෙවල් නොලැබී යනව. එකිනෙකාගෙ අඩුපාඩු පේන්න පටන් ගන්නව.එතකොට......................?

එදා දුරක ඉන්නකොට  ගලාගිය සෙනේ ගංඟාව දැන් හිඳිල බව තේරෙනව.

ගතින් මොනතරම් ලංවුනත් සිතින් දුරක වගේ දැනෙනව.

හරියට, එකම රැයක පායපු තරුවයි සඳයි වගේ.

සින්දු ගොඩක් නොලියපු මනෝරත්න මහත්තයගෙ මේ සින්දුවෙන් අපිට මිනිස් සොබාවය ගැන මනෝ විද්‍යාත්මක විවරනයක් කරනව.

වෙන කාටවත් කරන්න බැරි තරමට, පදවල අරුතට ගැලපෙන විදියට කළකිරුනු , ඉච්චාභංග ස්වරයෙන් බණඩාර අතාවුද මහත්තය ගායනා කරනව.

                               
                                   

සඳ එළිය ගඟක් වී......

හරුප පැහැය : මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න

නාද පැහැය  : සරත් දසනායක

හඬ පැහැය : නන්දා මාලනී

සඳ එළිය ගඟක් වී
මා නුවන් ඉවුරේ
හැපී පෙණ පිඩු නඟයි
අනේ අපි කවදාක පීනමුද ඒ ගඟේ

මල් සුවඳ රටක් වී
මා නුවන් සයුරේ
ඒ රටට අඬ ගසයි
අනේ අපි කවදාක
හිනැහෙමුද ඒ රටේ

කිරි සිහින සඳක් වී
මා නුවන් අඹරේ
සිනාසී අත වනයි
අනේ අපි කවදාක
ඇවිදිමුද ඒ සඳේ

අපි හැමෝටම හීන තියනව.අපි හැමෝම අපිටම කියල හදාගත්ත මනස් සෘෂ්ටින් (fantasy) තියනව.ඒව හරිම අපූරුයි ලස්සනයි.ඊලඟට අපි ඒ හීන, බලාපොරොත්තු බවට පත්කරගන්නව. ඊටත් පස්සෙ ඒව අද නැතත් හෙට හැබෑවෙයි කියල ජීවත් වෙනව.බොහොමයක් හීන, හීන විතරක්ම වෙනව.එහෙම දැන දැනත් අපි ඒව දකින්නට ආස කරනව.

මිනිස්සුන්ගෙ අද හැසිරීම තීරනය කරන්නෙ එයාලගේ අනාගතයයි කියල ඇල්ෆ්‍රඩ්  ඇඩ්ලර් කියන මනෝ විශ්ලේෂකයා කියල තියෙන්නෙ ඒ හින්ද වෙන්ට ඇති.

පාරෙ මග තොටේ විතරක් නෙමේ ගෙදර ඉන්න කොටත් අනාරක්ෂිත බව අපි හැමෝගෙම හිත් ඇතුලේ අවිඥ්ඥානිකව හැංගිලා තියනවා. ඒ මොනවත් හින්දා නෙමෙයි හොඳ අය වගේම නරක අයත් අපි අතරෙ ඉන්න නිසා. ඒ අය ඊලඟට මොකක් කරයිද කියල අපි දන්නෙ නැති නිසා.අන්න එහෙම නැතුව,

මේ අපි හැමෝම කවදාහරි දවසක යහපත් අය වෙනව නම්,

හැමෝම හැමෝටම ආදරය කරන දවසක් එනවා නම්,

හැමෝම හැමෝටම ප්‍රේම කරන දවසක් එනවා නම්,

හැමෝම හැමෝටම  හදවතින් සුබ පතන දවසක් එනවා නම්,

හඳ එළිය වගේ සිහිලැල් වෙනව නම්,

මල් වගේ හැමෝම සුවඳ විහිදයි නම්,

කිරිසිනා දෙන හැම දරුවෙක්ම මගේ කියල සිතන දිනක් එයි නම්...............;

මනුෂ්‍යත්වයට ආදරය කරන මිනිස්සු හැමදාම ඔය හීනය දකිනව.නන්දා මාලනී නෝනත් ඒ හීනය දකිනව.සුනිල් ආරියරත්න මහත්තය වචන වලට පෙරලපු ඒ හීනය බලන්න  වහගත්ත   ඇස් වලට, සරත් දසනායක මහත්තයගෙ නාද සිත්තම අඳුන් තවරනව.

සින්දුව පුරාවටව ඇඬවෙන අර වයලීනය, ඒ හීනය දිගේ යන්න අපිට ආරාධනය කරනව.